Skrzaty w balecie , Dumbledor urządza mieszkanko pinezkami i nowa porcja z dupy wziętych zaklęć, czyli Sevmione cz2!
Ohayo!Po jeszcze dłuższej przerwie niż ostatnio powracamy z częścią drugą analizy o Hermionie zbawiającej świat swymi eliksirami. Tym razem czekają na was takie atrakcje jak: balet, ognisko i zdrada, więcej kisielku i sugestie tak durne że aż bolą. O zaklęciach nie wspominając... Tak czy inaczej zapraszamy do przeczytania naszej kolejnej pseudoanalizy (błagam Cię Shun Camui jeśli to czytasz to miej litość)!
*patrzy z politowaniem* Litość? A co to?
Morderstwo zostało popełnione we wtorek, 28 lipca 2009 roku pod tym adresem:
(http://sevmiona.blox.pl/html)
Zbyt wiele wie… - pomyślała – Mam nadzieję, że kiedyś mi pan to wybaczy… - Już miała rzucić zaklęcie zapomnienia, ale poczuła, jak ktoś napiera na jej bariery umysłowe. Odparła go z całych sił, ale przeciwnik był silny, więc zaczęła formować fałszywe wspomnienia w swoim umyśle,
Kiedy ona do cholery nauczyła się używać legilimencji?
jednocześnie stwarzając barierę wokół prawdziwych i odpychając przeciwnika. Dopiero po paru sekundach zorientowała się, że przeciwnikiem był Snape.
- Niech pan przestanie! – krzyknęła, a nacisk zelżał, by po chwili powrócić ze zdwojoną siłą. Uderzyła Snapea z otwartej dłoni w twarz i dopiero wtedy nacisk znikł. – Nie mam zamiaru przepraszać, bo zasłużył pan na to. Obliviate mentis memoria ego Cruciatus*. – powiedziała na głos,
O ile zakład, że zżynała z tłumacza?
O kisiel.
Wysoka stawka...
Wchodzę!
a oczy Snapea na chwilę zaszły mgłą. – Coś jeszcze, czy po bezczelnej próbie włamania się do mojej głowy mogę już iść? – powiedziała wyraźnie zdenerwowana, a profesor jedynie skinął głową – Nie powiem o tym dyrektorowi, więc udajmy, że to nie miało miejsca, profesorze. Do widzenia.
Zaraz... Co, proszę słucham?!
Acha. Takaż to bezinteresowna osóbka! Nie powie dyrektorowi o próbie włamania się do jej umysłu, bo pytał by pewnie o przyczynę i znalazł ślady zaklęcia Obliviate. Ha Ha, Nie.
Rozumiem, że Snape'a w cale nie zainteresowało CZEMU w ogóle miałby się włamywać do jej umysłu?! W końcu usunęła tego powód...
Do widzenia. – rzuciła na odchodnym i trzasnęła drzwiami. Nie mogła uwierzyć, że rzuciła zaklęcie zapomnienia na Mistrza Eliksirów. I w dodatku skomplikowane zaklęcie, bo musiała delikatnie usunąć tylko jedno wspomnienie.
*wybucha niekontrolowanym śmiechem przez ogólną beznadziejność i nielogiczność tego opka*
O rany... Merysuizm aż wycieka...
Spojrzała na zegarek i biegiem puściła się w kierunku Sali od obrony przed czarną magią. Wpadła do pomieszczenia kilka sekund po dzwonku. Podeszła do swojego stałego miejsca i skinęła profesorowi Ludusowi na przywitanie i usiadła.
Kto to do bora zielonego jest?
*sprawdza w wikipendji LINK*
Eeem... Kiedy miasto w Rumunii zyskało tytuł profesora?
No bo why fuck not.
Wyjęła różdżkę z torby i położyła ją na ławce, uprzednio rzucając na siebie zaklęcie rozpraszające.
Musiała przemyśleć parę spraw.
*zdezorientowana* Skoro chciała coś przemyśleć, to po wuja kazała zaklęciu się rozpraszać...
Mogła zatrudnić naszą babcię, prawda Kocie?
Albo mojego pięcioletniego brata... *oddam w dobre ręce i jeszcze dopłace*
Oparła brodę na dłoniach i niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w tablicę. Przecież w końcu Snape domyśli się, że rzuciła na niego zaklęcie zapomnienia, a wtedy będzie musiała powiedzieć mu o wszystkim
Jeśli Snape w tym opku nie jest kompletnym imbecylem, to pewnie już się domyślił...
- … panno Granger? – usłyszała, jakby z oddali. Podniosła głowę o spojrzała na nauczyciela
- Przepraszam, czy może pan powtórzyć? – poprosiła
- Oczywiście… Że nie, ty upośledzona debilko. Pytałem, czy może nam pani zademonstrować zaklęcie Oppungo.
Kurcze, a mi tak zawsze odpowiadają... *foch*
A ma to zrobić ona, a nie nauczyciel ponieważ?
- Jak najbardziej… - powiedziała i machnięciem różdżki zmieniła garść pinezek w małe ptaszki, po czym wycelowała różdżką w bliżej nie określonym kierunku i od niechcenia dźgnęła różdżką powietrze, mówiąc przy tym – Oppungo… - ptaszki rzuciły się w kierunku nauczyciela, a Hermiona machnięciem różdżki je zatrzymała – Przepraszam, nie wiedziałam, że pana zaatakują. – powiedziała i wróciła do rozmyślań, odnawiając urok rozpraszający.
Acha, czyli nauczyciel nie zamierza skomentować faktu iż jego uczennica posłała na niego stado wściekłych kanarków, tak?
To urok, czy zaklęcie, Hmmm? (Bo wbrew pozorom różnica jest całkiem duża...) Ktoś tu się plącze w zeznaniach, skarbie...
Gdy zabrzmiał dzwonek, wyszła z Sali, niczym duch
Przez ścianę...? O.o
Ja też tak chce!!!
i udała się do biblioteki. Przesiedziała w dziale ksiąg zakazanych do kolacji. Niechętnie wyszła z czytelni i zeszła do Wielkiej Sali. Zjadła posiłek i już miała wychodzić, gdy…
...posiłek postanowił zrobić to samo.
- Panno Granger, chciałbym panią prosić o przyjście do mojego gabinetu po kolacji- powiedział dyrektor i wrócił do jedzenia, a Hermiona spojrzała ze zdumieniem na przyjaciół i poczekała do końca kolacji, po czym wolnym krokiem ruszyła w stronę gabinetu dyrektora.
Dyrektor osobiści do niej podszedł, czy po prostu wydarł się przez całą Wielką salę?
Acha... Już widzę, co się szykuje. Hermiona dostanie jakiś kolejny zarąbisty skill, np. zostanie prefektem naczelnym Gryffindoru, dostanie własne dormitorium, przyłączy się do Zakonu Feniksa, albo dowie się, że jest córą Voldemotra... Albo coś w tym stylu.
Zawsze kuźwa to samo... *Itachi wallpalm*
Chimera sama odskoczyła, nie pytając o hasło,
Szlachta nie potrzebuje haseł.
więc mogła spokojnie wejść do gabinetu dyrektora.
Gdybym ja zobaczyła skaczącą chimerę, zdecydowanie nie zdobyła bym się na "spokojne" wejście... Ale ja to tam dziwna jestem. Nie zwracajcie uwagi :)
Gdy weszła, zobaczyła, że gabinet został znacznie powiększony i że są w nim obecni wszyscy członkowie Zakonu Feniksa. Uśmiechnęła się do siebie, a widząc gest dyrektora, zapraszający ją do zajęcia miejsca obok niego, spełniła jego prośbę.
Może jej jeszcze swoje miejsce oddasz Albusie?
Nie podoba mi się dokąd to zmierza...
- Hermiono, czy chcesz należeć do Zakonu Feniksa? – kiwnęła głową – W takim razie możesz się czuć pełnoprawną członkinią… Tylko, bardzo cię proszę, nie mów o tym swoim przyjaciołom
Eee... Co...? Eee?
Popłakałam się na tym fragmencie... Przysięgam, na moją licencję Huncwota, że nie czytałam tego, przed napisaniem powyższego komentarza!
+Tylko po to ściągnął do Hogwartu cały zakon? Pogrzało go? Rozumiem, że nikt nie miał w tym czasie jakiejś arcyważnej misji, prawda?
Hahahahaha... Wyobraźcie to sobie:
"- Zdzisiu, chcesz wstąpić do Akatsuki? - Zdzisu kiwną głową - W takim razie możesz czuć się pełnoprawnym członkiem... Hidan, przynieś koledze płaszczyk. Itachi, Konan, firmowe paznokcie. Tylko z życiem mi tu ludzie!"
Nie mam siły tego skomętować...
- powiedział Dumbledor, a Hermiona tylko skinęła dyrektorowi w podzięce. Dyrektor wygłosił krótkie przemówienie, po czym większość członków złożyła mu raporty. Gdy zapadła cisza staruszek zwrócił się do najmłodszej czarownicy w ich gronie
- Hermiono, będziesz pomagała Severusowi w robieniu eliksirów i jednocześnie uczyła się magomedyki. – Hermiona i Snape parsknęli w identyczny sposób, okazując tym, że prędzej się pozabijają, niż będą współpracować
*po kilku głębszych*
Poem tak...
Niu niu niu... Be Severus. Be.
To samo dotyczy Ciebie, Hermiono. – para, której to dotyczyło ponownie parsknęła – Zachowujecie się jak dzieci. Severusie, potrzebujesz pomocy, dobrze o tym wiesz…
Czy tylko ja zwizualizowałam sobie parę koni?
Severus. Pomocy. Taaaak...
Nieeee...
- Jakoś do tej pory dawałem sobie radę sam, Dumbledor… - powiedział Snape
- Ale do tej pory nie wynalazłeś eliksiru wieloskokowego, który robi się w ciągu dwóch dni, a w dodatku ma dłuższe działanie. – powiedział spokojnie staruszek.
Musimy cie zamienić na nowszy model.
Sorry, tak mamy klimat...
Hermiona to taki Snape z wyższym levelem! I czystymi włosami...
– Dasz też Hermionie wolny wstęp do swojej biblioteki.
I sypialni... ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Leo błagam cie...
– dyrektor posłał uśmiech Hermionie, która o mało co nie zapomniała o oddychaniu.
A szkoda...
Dżisus krajst. To miało być Sevmione, a nie... Dumbeldormione. *rzyg*
Hermiono (ta prawdziwa), widzisz i nie grzmisz...
- Tego już za wiele, Dumbledor. Właśnie! Wymagasz ode mnie wszystkiego. Nie mam czasu na pracowanie nad ulepszeniem eliksirów. Granger może ze mną pracować, ale jej noga w mojej bibliotece nie stanie. – powiedział Snape.
Snape widocznie martwi się o swoje zbiory porno...
Starał się mówić spokojnie, ale jakoś mu to nie wychodziło. Staruszek uśmiechnął się, jakby osiągnął to, co chciał
Wszystkie hentajce będą jego...
- Możecie się rozejść… A… Hermiono, jako prefekt naczelnej należą ci się osobne komnaty. Wybacz, że dopiero na wiosnę, ale tak jakoś wyszło.
Kolejny punkt dla mnie! *niecierpliwie oczekuje ogłoszenia radosnej nowiny o nowym ojczulku Hermiony*
W tym tempie oczekiwałabym raczej ciążowych wieści...
Znajdują się na siódmym piętrze, we wschodnim skrzydle. Wejście stanowią hebanowe drzwi, a obecne hasło to „tutti frutti”.
Wejścia stanowią hebanowe drzwi, a wyjścia kamienny bidet. Okna natomiast ustanowiła konstytucja niepodległości.
- Dziękuję profesorze… - powiedziała z uśmiechem na ustach i skierowała się do dormitorium dziewcząt w wieży Gryffindoru. Szybko się spakowała i przelewitowała swoje bagaże do nowego pokoju, a właściwie apartamentu. Miał cztery pokoje, kuchnię, łazienkę i drugie piętro, całe wolne, za to na jednej ze ścian były lustra.
Czekamy na wzmiankę o jacuzzi i pokoju gier. To opko jest tak żałośnie blogaskowe, że pozostaje tylko wziąć listę i odhaczać.
Jakie tam jacuzzi... MarySue należy się osobny pałac i kompleks łaźni rzymskich.
Widocznie ktoś powiedział dyrektorowi o tym, że Hermiona lubi tańczyć.
O paczcie kolejny absurd: Lustro do baletu.
Swoją drogą, macie pojecie że coś takiego naprawde istnieje?!
Postawiła bagaże i wyjęła z torby na książki opakowanie pinezek, po czym zaczęła je transmutować w meble i dodatki.
Lu, teraz mogę już płakać, prawda?
*podaje przyjaciółce koronkową chusteczkę wyszyta wszelkim internetowym chłamem*
Tak, prosze.
Swoja drogą, zwróćcie proszę uwagę na zaklęcia pojawiające się w tym opku. Przecież to jest wirtuozeria MarySuizmu! I lenistwa jakby na ty spojrzeć z innej strony... Przecież z jakiegoś powodu czarodzieje w Harrym Potterze nie rzucali jak oszalali zaklęć na wszystko co martwe i żywe!
[Wycinamy długi i bezsensowny opis meblowania dormitorliium, przy którym boChaterka popisuje się w każdym zdaniu swoimi z dupy wziętymi zdolnościami, rozpaczliwą ucieczkę Kota i Kapelusznika, oraz ponad półgodzinne biadolenie o tym, że one już nie zdzierżą. Dziękujemy również Sebastianowi za to jak świetnie potrafi wiązać węzły. Gdyby nie on byłoby już z nami naszych psełdo-analizatorek.]
Gdy skończyła, była godzina jedenasta w nocy, ale wiedziała, że Ginny nie będzie o tej porze spać. Wzięła szybki prysznic, włosy spięła w luźny kok, ubrała się szare dresy i t-shirt,
*patrzy skonsernowana na swoje ciuchy i fryzure*
Kuźwa...
*idzie się przebrać w jednoczęściowa pando-pidżamke*
*patrzy na siebie i z zadowoleniem stwierdza, że nie ma koka, a jej dresy są czarne*
po czym wyszła ze swoich komnat, uprzednio upewniając się, że hasło działa. Weszła do pokoju wspólnego Gryfonów i zobaczyła przyjaciółkę, siedzącą na fotelu przed kominkiem.
- Hej… Czekałaś? – spytała brązowowłosa, po czym usiadła obok niej. Ruda tylko skinęła głową w potwierdzeniu, a z jej oczu popłynęły łzy. – Ciii… Uspokój się… Wszystko będzie dobrze… Jestem tutaj… - uspokajała przyjaciółkę,
-D la t-tego...*chlip*... płaczę. I-idiotko...- wyłkała po czym bardzo głośno wydmuchała nos.
a ta położyła głowę na jej ramieniu. Może będziesz dziś spała u mnie, co? – Ginny pokiwała głową, a Hermiona pomogła jej wstać. Wolnym krokiem udały się do komnat brązowowłosej, a gdy już się tam znalazły, ruda od razu przestała płakać. Rozejrzała się po mieszkaniu prefekt naczelnej z podziwem.
Czekaj... Co przegapiłam? Czemu Ginny płacze? I z jakiej racji znów robią z niej płaczliwą lalunię?!
Hahahaha...haha...Nie.
*wychodzi*
*wraca z nowym mózgiem*
Dobra, teraz jestem gotowa.
Nie marnuj naszych mózgów! I tak to nic nie pomorze...
- Dyrektor to ma gust… - powiedziała pociągając nosem
Urzekła mnie wizja Dumbledora szukającego mebli i firanek dla MarySue...
- Tak naprawdę to ja to urządziłam… - sprostowała starsza z dziewcząt – Herbata, kanapa i kominek, czy herbata, koce i ognisko? – spytała nalewając do dwóch kubków gorącego napoju
Bomba atomowa, kisiel i kocyk. Dokładnie w tej kolejności.
Budyń z arszenikiem, buda dla psa i małe okno. A tak w ogóle to o co chodziło?
- Zdecydowanie herbata, koce i ognisko… - powiedziała ruda, odbierając kubek. Hermiona otworzyła duże, szklane drzwi i wyszła do ogrodu, który na razie był tylko trawiastą polaną wśród drzew.
W planie budowy były jeszcze wcześniej wspomniane łaźnie rzymskie, boisko do piłki nożnej, galeria i parę świątyń GaregoStu.
Aha... Dziewczyna zrobiła sobie taki drugi pokój życzeń, tylko z jednym krajobrazem?
Machnięciem różdżki rozpaliła ognisko i wyczarowała kilka poduszek i koców. Dziewczęta usiadły obok siebie i zaczęły powoli sączyć herbatę.
*Sączenie - polega na przelewaniu mieszaniny niejednorodnej (cieczy i ciała stałego) przez sączek wykonany z bibuły i umiejscowiony na szklanym lejku. *
No dobra Lu! Bierzemy się do roboty! Masz może szklany lejek?
Eeee... Rura wydechowa może być?
- Harry mnie zdradza… - powiedziała w końcu Ginny. Hermiona, nie wiedząc co ma zrobić wypiła łyk napoju
*odhacza kolejny punkt na liście* "Zrobić z Harrego największego na świecie gnoja, który zdradza Ginny"- Jest!
*zagląda Kotu przez ramię*
Jeżu... Długa ta lista.
- Skąd wiesz? – spytała po dłuższej chwili ciszy
- Widziałam go, jak całuje się z Cho… - mruknęła ruda i zapatrzyła się w ogień – I tak jakoś samo wyszło, że z nim zerwałam… - dodała
No wiesz... Taki prosty związek przyczynowo-skutkowy...
Harry jest w blogasku> Harry całuje Cho/Pansy/Romilde/Draco/Blaysa :)/Dumbledora/Snapea/Draco/Syriusza/Voldemorta/Leo/Edzia-pedzia> Harry jest be be i zdradza Ginny> Cieba źlobić awantulę i zielwać ź Hallym> Ginny musi wypłakać się Hermionie.
- Powiem tylko, że jestem zaskoczona… -
-Tak? A ja wręcz przeciwnie... :)
Jakim prawem twoje przewidywania śmiały się nie sprawdzić.
powiedziała prefekt naczelna i zerknęła na swoją przyjaciółkę – No i jeszcze, że skoro cię zdradza, to nie jest ciebie wart. – przerwała, różdżką napełniła ponownie swój kubek i napiła się z niego – Widocznie jest takim debilem, że nie docenia tego, co ma.
Nie dajcie się zwieść! To na pewno nie Harry! To Kristen Stewart w przebraniu!
Jaaasne, walić to że ona i Potter byli najlepszymi przyjaciółmi!
- Masz rację… Pokażę mu, co stracił! - powiedziała twardo Ginny – Ale najpierw się prześpię…z Dumbledorem! (kurcze sama chciałam to napisać...) - dodała sennie, bo oczy już jej się zamykały. Jej głowa sama opadła na ramię przyjaciółki, a po chwili pusty kubek wypadł z jej rąk. Hermiona uśmiechnęła się i zgasiła ognisko.
Stawiam herbatę, że dolała jej do kubka eliksir słodkiego snu,
Wchodzę. Powinniśmy zrobić tablicę wyników...
Po co? I tak wszyscy obstawiamy to samo.
*pstryka przyciskiem na plecach dziewczyny z ON na OFF*
Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.
*cały zadowolony idzie zrobić sobie przerwę* Kocie, chcesz kisiel?
Tak! *biegnie za bratem do kuchni*
*chlip* A ja...?
Rozdział III
*podaje kisiel Lu*
Domo ^^
Obudziły ją pierwsze promienie słońca wpadające przez otwarte szklane drzwi. Przeciągnęła się i zauważyła, że nie leży na ziemi, tylko na kanapie i w dodatku jest przykryta kocem.
I nie zainteresowała się tym, jakim cudem się tam znalazła.
Nie podejrzewam, żeby małej Ginny udało się ją tam przenieść...
*dyskretnie odhacza punkt: "MerySue budzi się tylko przez promienie słońca"*
Powoli wstała i ruszyła wolnym krokiem do łazienki, gdzie wzięła szybki prysznic. Owinięta ręcznikiem weszła do sypialni i nie budząc przyjaciółki ubrała się w luźne ubrania. Wsypała garść proszku Fiuu do kominka i uklękła na podłodze, wsadzając głowę w płomienie. Powiedziała głośno „kuchnia” i wylądowała u Adama Małysza. A co? Może on nie ma kuchni?!
zamówiła śniadanie dla dwóch osób do jej komnat.
Nie przejmując się że jakiś biedny skrzat będzie musiał tam z tym śniadaniem (na srebrnej tacy serwowanym) zasuwać.
Podejrzewała, że Gin nie będzie chciała schodzić na śniadanie do Wielkiej Sali, a poza tym była sobota, więc mogły sobie pozwolić na taki luksus.
To na 1000% nie jest Hermiona!!! Nasza kochana Gryffonka NIGDY nie wykorzystała by tak skrzatów, które pracują w Hogwarckiej kuchni!
*ciężko wzdycha*
Czyli znowu reptilianie. Gdzie ją położyłam tego kałacha...?
W chwili, gdy Hermiona otrzepywała kolana, z sypialni wyszła Ginny, już umyta i ubrana.
- Zaraz będziemy miały śniadanie. – oznajmiła brązowowłosa, siadając na krześle barowym, stojącym przy murku, oddzielającym kuchnię od salonu i zaczęła czytać Proroka, którego sowa musiała zostawić przed jej przebudzeniem. Nie znalazła tam nic ciekawego, więc odłożyła go i usiadła przy stole, naprzeciw Ginny. W tym samym momencie pojawił się Zgredek ze śniadaniem. Pospiesznie nakrył do stołu i zniknął bez słowa, za to z głośnym trzaskiem.
To okropne... *warczy* Jak można było AŻ TAK spłycić Hermionę?!
Poza tym, czemu akurat Zgredek? W kuchni pracuje około tysiąca skrzatów, a przyszedł akurat on?!
Nom... Nie zabawniej było by wysłać wiecznie pijaną Mrużkę?
Sama bym się pofatygowała, pod warunkiem że mogłabym czegoś im tam do tego śniadania dosypać.
Powiedzmy... Rycyny?
*głosem niewiniątka* Ale panie władzo, ja nie miałam pojęcia, że ta kobieta miała alergię na arszenik!
- Która jest w ogóle godzina? – spytała ruda
- Nie przejmuj się godziną… Dziś sobota, zapomniałaś?
Jeśli masz jakieś własne plany, bądź spotkania to masz z nich teraz natychmiast zrezygnować. Jest sobota, więc twój czas i życie podporządkowane jest MarySue. Get it?
- Nie, ale jestem przyzwyczajona, że w soboty o dziewiątej spotykam się z Harrym… - powiedziała Ginny, po czym zrobiła się smutna. W ciszy zjadły śniadanie. Gdy były już najedzone i Hermiona posprzątała ze stołu, rozległo się głośne pukanie to drzwi. Dziewczyny spojrzały po sobie zdumione, a Hermiona wstała i je otworzyła. O mało co nie zeszła na zawał, kiedy zobaczyła, że przed nią stoi Mistrz Eliksirów.
Co ona się tak stresuje...? Komornik- to jeszcze rozumiem, ale TruLove?
Nie rozumiesz! Nie spodziewała się tego, więc nie zdążyła jeszcze wygenerować swojego firmowego, fiołkowego zapachu... Poza tym nie zrobiła jeszcze- o zgrozo- letkiego makijarzu!
- Nierozsądnie… - powiedział – Mogłem być wrogiem… - syknął – Za pół godziny w pracowni…
I załóż tę czerwoną bieliznę!
Yhm... Bo wróg chodził by sobie tak po prostu po Hogwarcie i stukał ludziom do drzwi... -.-'
- Jasne, profesorze. – odparła z niechęcią
Miała nadzieję że dzisiaj nałoży jednak gacie z pandą...
Robert!
No co? Gacie z pandą zawsze w modzie!
Masz gacie z pandą? *zainteresowana*
*odpływa do sfery marzeń o Robercie w gaciach w pandy* *po czym orientuje się, że chodziło o jego gacie* *rumieniec*
*facepalm* Czytelnicy nie musieli tego wiedzieć...
Kto?
- A i tak by pan tu nie wszedł. – dodała, gdy Snape już odszedł.
- Sorry Gin… Będziesz musiała spędzić ten dzień beze mnie… - oznajmiła przyjaciółce
- A co? Randka z nietoperzem z lochów? – powiedziała ruda, o mało co nie dusząc się z śmiechu.
Zoofilia?
*poklepuje Leo pocieszająco po plecach* Wiemy, że byś chciał... Niestety, nie tym razem. Na pocieszenie możesz wziąć mojego lizaka!
*grzebie w kieszeni*...nie...przenośne bagno... nie... ognioplujki pomarańczowe... nie...
*wyciąga lizaka o smaku żelek z logiem SOT na papierku*
Masz.
*zjawia się znikąd i odgryza Kotu rękę wraz z lizakiem*
*piszczy* Ej! Tio był mój liziak!!!
E... Masz drugiego! *grzebie w drugiej kieszeni*
- Nie śmiej się… Myślisz, że się cieszę, że do niego idę? – spytała brązowowłosa
- No… I to jeszcze jak… - powiedziała Gin, nadal się śmiejąc
- Nie moja wina, że Dumbledor kazał mi warzyć z nim eliksiry… - powiedziała do śmiejącej się przyjaciółki
- No dobra… - powiedziała, po czym starała się przestać śmiać, przez co, co chwilę wyrywało jej się parsknięcie, aż w końcu nie wytrzymała i znowu zaczęła się śmiać – Nie wytrzymam! Ty i Snape! Zakochana para! – ruda przewróciła się ze śmiechu i tarzała się po podłodze.
*wyobraża sobie Ginny-prosiaka tarzającego się po podłodze*
- Ginewro Weasley! Przywołuję cię do porządku! – krzyknęła brązowowłosa, wręcz idealnie naśladując głos matki wyżej wymienionej. Gin natychmiast wstała i rozejrzała się z przerażeniem po pokoju i dopiero po chwili zorientowała się, że to nie jej matka wypowiedziała tamte zdanie.
Ha. Ha. Kumasz? Element komiczny -.-'
Tia... *ziew*
- Nigdy więcej tego nie rób! – powiedziała z wyrzutem
- Jasne, jasne… A teraz wybacz… Czeka mnie, jak to sama sprytnie ujęłaś, randka z nietoperzem z lochów… - powiedziała i sama się zaśmiała, słysząc jak to idiotycznie brzmi.
Co sprytnego było w tym określeniu?
*idzie po biały sweterek i knebel*
- No widzisz!? Sama się śmiejesz!
Nie słoneczko. To tylko moja torturowana jaźń. -.-
- No dobra… Wynosimy się stąd… - powiedziała i pociągnęła rudą do wyjścia. Zabezpieczyła swoje kwatery zaklęciami i odprowadziła Ginny do schodów prowadzących pod portret Grubej Damy, po czym ze skwaszoną miną ruszyła do lochów. Kiedy znalazła się przed drzwiami pracowni, kulturalnie zapukała, a w momencie w którym usłyszała ostre „wejść” wiedziała już, że ten dzień do najprzyjemniejszych nie będzie należał.
C'est la vie...
Carpe diem!
Eee... *z wielkim wyszczerzem, w cale nic nie sugerując* Memento mori!
Weszła spokojnym krokiem do pomieszczenia i zobaczyła ze czterdzieści kociołków z gotującą się bazą do eliksiru wielosokowego.
Będą tym karmili cały Hogwart, czy jak?
A teraz otwieramy buzię... No już! Zrób "Aaa..." Dumbledorku!
- Robisz dwadzieścia kociołków wielosokowego… - poinformował ją – Według twojego przepisu… - dodał od niechcenia. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem i żeby jej było łatwiej, rzuciła czar na kociołki tak, że gdy ona dodawała coś do jednego, to działo się to z innymi. Po półtorej godziny miała gotowe te eliksiry.
*lenistwo level 1000* Ja tez cem!
- Skończyłam…
- Skończyłaś? – powiedzieli w tym samym czasie, na co dziewczyna delikatnie się uśmiechnęła. – Świetnie. – powiedział tak wściekle, jak tylko mógł. – Przynajmniej nie muszę czekać nieskończenie długo… Przelej je teraz do szklanych buteleczek. – rozkazał, a brązowowłosa wykonała posłusznie to zadanie. Rzuciła jeszcze nietłukący czar na nie i ustawiła równo na stole.
A czar dobrze wykonał swoją pracę i klapnął miękko na flakoniki. Jeśli nic nie stłucze przez następny miesiąc, może dostanie podwyżkę! Co prawda łatwiej by mu było, gdyby przestali nim ciskać na lewo i prawo, ale...
Jak by nie można było napisać "urok zapobiegający tłuczeniu się"... *wzdycha*
- To wszystko? – spytała, spoglądając w stronę nauczyciela. Zauważyła, że dłonie mu się trzęsą, a żeby to zignorować, to zacisnął je z całej siły na oparciu krzesła.
Nie jestem lekarzem, ale chyba nie powinien tego ignorować... Parkinson w jego wieku?
Pomyślałam dokładnie o tym samym...
*Sebastian robi sobie przerwę, bo jego słabe serce nie zdzierży dłużej tej głupoty*
Krzyknęła tryumfalnie w myślach. W końcu będzie mogła prowadzić obserwacje!
Super, teraz Hermiona została neurologiem! Co jeszcze nas czeka?
– Profesorze? – spytała, gdy nie otrzymała odpowiedzi.
- Co mówiłaś, Granger? – spytał ostro
- Czy to już wszystko, profesorze… - powtórzyła
- Na razie tak… - powiedział – Dyrektor poprosił nas o opracowanie krótszej wersji Veritaserum. – dodał od niechcenia
- Jeżeli nie chce pan, żebym panu pomagała, wystarczy powiedzieć. – powiedziała brązowowłosa
Jakby nie chciał to by nic nie mówił...
Jak ty się jeszcze wiele musisz nauczyć o naszym kochanym psorku...
- Nie powiedziałem tego. – zaprotestował
- Umiem czytać pomiędzy wierszami. I wiem, że chciałby pan, żeby tak było.
oh...
do prawdy nigdy bym się nie Zoriętowała...
może pomyślisz o zorGanizowaniu
mszy pochlebnej w Imię twojego ego?
wieczerza z muzyką i taŃczącymi myszkami
też była by dobra.
Co tu wyczytałaś, księżniczko?
- Słuchaj, Granger, to, że tkwimy w jednym pomieszczeniu od dwóch godzin i jeszcze się nie pozabijaliśmy, to cud.
Albo porostu dobre wychowanie, ale co ja tam wiem...
Nie. To cud. Ja na jego miejscu dawno bym ubiła...
Ale nie licz na więcej takich cudów, bo ja nie mam zamiaru znosić cię dłużej, niż jest to konieczne! – powiedział podniesionym głosem
To co się durniu odzywałeś, porostu ją stąd wyrzuć. W sumie i tak nie wiem po co ona była mu tam potrzebna. Mieli przecież tylko PRZYGOTOWAĆ, a nie OPRACOWAĆ eliksir. Snape nie mógł zwyczajnie rzucić takiego samego zaklęcia jak Hermiona i pozamiatane?
No jak to po co? Potrzebował niewolnika do pracy! Bo jak inaczej byś wytłumaczył fakt, że wszystko robiła sama?
- Nawet o tym nie myślałam! Gdyby nie moje notatki, to byłby pan dopiero na etapie ślazu!
Tymczasem poziom tego opka wszedł w etap wiewiórki. Ale o czym my mówimy?
*patrzy z powątpiewaniem* Eee... Mnie to wygląda na poziom ameby.
– również podniosła ton – Niech się panu nie wydaje, że jest pan wszechwiedzący!
- Dla twojej wiadomości, nie mam czasu na opracowywanie nowych formuł, bo jestem szpiegiem i kilka razy w tygodniu dostaję kilka cruciatusów! A uwierz mi, że po takiej sesji nie łatwo jest się skupić na czymkolwiek – krzyknął, a ręce znowu zaczęły mu drżeć.
Po sesji to ogólnie człowiek nie może się na niczym skupić, tylko modli się aby zdać. Ewentualnie przyjmuje postawę pt: "skoro napisałem to pozamiatane", i idzie wszystko opić.
Ale poważnie, co ten biedny Snape tam robi jako szpieg skoro tyle razy mu sie obrywa? No nie mówcie mi że jest takim debilem i ciągle daje sie złapać...
Eee tam... Facet popostu podbiera kisiel śmierciożercom w przebraniu skrzata domowego.
Ten tego... Czy tylko ja zwróciłam uwagę na to, że straszny i okrutny mistrz eliksirów spowiada się małoletniej Gryfonce? Nikogo to nie dziwi?
Hermiona nie wiedziała co ma powiedzieć, czy zrobić. Po prostu tam stała i wpatrywała się oniemiała w swojego nauczyciela. Wątpiła, by powiedział o tym komukolwiek, oprócz niej i dyrektora. Nie była nawet pewna co o dyrektora! Zauważyła, jak zaciska pięści, żeby zminimalizować drżenie rąk.
- To od Cruciatusa, prawda? – spytała cicho,
Nie tak se po prostu się trzęsie...
Efekt uboczny depresji potrafieniowejdoopka
a gdy zobaczyła, że patrzy na nią morderczym wzrokiem – nie zrezygnowała – Niech pan odpowie, proszę… - powiedziała, a profesor tylko skinął głową. – Myślał pan już nad tym maksymalnym skróceniem czasu ważenia Veritaserum? – spytała udając, że ich wymiana zdań nie miała miejsca.
- Tak… Notatki znajdziesz w dolnej szufladzie biurka… - powiedział tonem, który zupełnie do niego nie pasował. Był jakiś taki… miły? Nie… To nie możliwe.
Właśnie. Ta smarkula zmusiła go właśnie do zwierzeń i odsłonięcia swojej słabej strony. W tym momęcie powinny posypać się strzały...
A potem tylko ukryć zwłoki i pozamiatane.
*z daleka, kopiąc duuuużą dziurę wrzeszczy* To ubił już, czy nie?! Mam kopać dalej?!
Brązowowłosa wyjęła dwie kartki zapisane schludnym pismem. Gdzieniegdzie słowa były skreślone, lub poprawiane. Przeczytała szybko to, co zapisał Snape i powiedziała tylko
- Przecież tu już wszystko jest…
- Cóż za spostrzeżenie. A może myślała pani, że Mistrz Eliksirów nie potrafi przerobić eliksiru? – powiedział, a jego słowa wręcz ociekały jadem
Z tego co pamiętam to przed chwilą mówiłeś że nie masz czasu bo cruciatusy, szpiegostwo itp...
*rozbawiona* I myślisz, nasza kochana aŁtoreczko, że gdyby to było takie kuźde proste, to nie zrobiono by tego już kwadrylion lat wcześniej? Nie? To pomyśl!
- Jeżeli już pan to zrobił, to po co mi pan o tym mówił? – spytała rzeczowo – Chciał pan coś sobie, albo mi udowodnić?
- Nie tym tonem, Granger! – oburzył się mężczyzna
- Pan mówi tym samym!
- Dziesięć punktów od Gryffindoru!
I koszyk ciastek od Sebastiana!
Ej! To były moje ciastka! *robi smutną minkę*
- A pewnie! Skoro nic już pan nie może zrobić, to odejmuje pan punkty! A ja myślałam, że tę odrobinę inteligencji, to pan ma! – krzyknęła mu prosto w twarz i wyszła szybkim krokiem z lochów
- Dziś o 20! – zdążył jeszcze krzyknąć za nią, chociaż nie miał pewności, czy usłyszała.
Ola! Mamy jutro kartkówkę!
*wrzeszczy za dziewczyną, choć wyszła jakieś pół godziny temu*
Uff... Zdążyłam. Tylko ciekawe, czy usłyszała...?
Nawet nie zachodząc do swoich komnat, ruszyła do biblioteki. Poprosiła panią Pince o pióro, atrament i pergamin, po czym zakopała się w książkach na temat eliksirów przeciwbólowych. Zrobiła listę składników, których mogłaby użyć przy swoim eliksirze. Po dwóch godzinach wyszła, zastanawiając się, skąd mogłaby wziąć część z nich… Nie zauważyła, że ktoś idzie naprzeciwko niej i najnormalniej w świecie na niego wpadła.
To koniec!!! *mdleje z wycieńczenia*
*odholowuje zdechłą siostrę do domu*
Ale na kogo wpadła to się już nie dowiecie, bo mamy dość tego opka! Robert chyba nawet dostał uczulenia na Potterowe blogaski... Zamiast tego ogłaszamy konkurs! Ponieważ w dalszej części tego opka dzieją się rzeczy niebywałę np: główni bohaterowie przenoszą się na dwór króla Artura, czy Grangerowie okazują się być patologicznymi pijakami, to by nie marnować tak zacnego materiału zapraszamy was do napisania własnych analiz, które potem opublikujemy na naszej stronie. Na zwycięzców czeka chwała i... etto... Kisiel?
Wasze analizy prosimy przysyłać na naszego maila: stare.jedze@gmail.com
Zapraszamy!!!
